Wie is de ouder, jij of een van je ouders?

Binnen de islam is het belang van ouders en zorg dragen voor ouders zeer belangrijk. Dit versterkt onze natuurlijke loyaliteit gevoel. Parentificatie is het proces wat al in de vroege ontwikkeling van een kind kan beginnen. Kinderen hebben de neiging inzich om voor ouders te zorgen, ze voelen instinctmatig aan wanneer ouders verdrietig zijn en willen dit gevoel wegnemen bij de ouder. Er zijn ouders die dit proces (on)bewust versterken door hun behoeften op hun kinderen te projecteren. Waardoor het kind uiteindelijk zich verantwoordelijk gaat voelen voor het welbevinden van de ouder. Er zijn ook ouders die vinden dat kinderen een verlengstuk van zichzelf zijn en als doel hebben om hun gelukkig te maken.
Vanuit een loyaliteit gevoel probeer je als kind onbewust jezelf in duizend en 1 bochten te wringen om je ouders gelukkig te maken. Je bent bereid om jezelf hiervoor op te offeren. Je neemt verschillende rollen op je om aan de behoeften van je ouders te voldoen, in de hoop dat je gezien en erkent wordt. Doordat je zo bezig bent met de behoeften van je ouders, is er geen ruimte geweest voor je eigen ontwikkeling. Voor je eigen emotionele behoeften, je eigen identiteitsontwikkeling.

Het idee dat er ouders die door hun gedrag, moeilijk om van te houden zijn, is iets wat we bijna niet durven uitspreken. Dat er ouders zijn die simpelweg gemeen zijn en een slecht hart hebben, is not done om te benoemen. Dat er ouders zijn die door hun eigen problematiek (trauma/depressie/angsten etc) het leven van hun kinderen negatief beïnvloeden zwijgen we ook liever over. Dit benoemen zegt niks over jou als persoon, zegt niks over of je wel of niet van ze houdt, zegt niks over je mate van geloof.

Ouders zijn belangrijk. De aya’s in de qur’an en de hadiths spreken voor zich. Echter wij als moslims hebben 1 doel in dit leven en dat is Allah swt te dienen. Ouders zijn verantwoordelijk voor hun eigen leven, net zoals jij dat bent voor jou leven. Net zoals jouw leven bepaald is door Allah swt, is dat van je ouders dat ook. Op de dag des oordeel wordt aan jou gevraagd wat jij hebt gedaan met je tijd, geld, jeugd etc. Precies zelfde vraag wordt ook aan je ouders gesteld. Er wordt niet gevraag wat heeft je kind met je tijd, geld, jeugd gedaan?!

Vaak wanneer er parentificatie aanwezig is, zie je ook dat er een vorm van symbiose is. Dat je als kind bijna alles voelt wat je ouder ervaart. Je voelt je schuldig om gelukkig te zijn als bijvoorbeeld je eigen moeder depressief is. Je ontkent delen van je eigen leven (gelukkige leven), je wil dat iedereen in jouw omgeving (kinderen/partner/brusjes) ook het oneindige doen om je moeder gelukkig te maken. Iedereen moet zich aanpassen en zich in duizend en 1 bochten wringen. Je bent vanbinnen boos, omdat wat je ook doet het nooit genoeg is. De erkenning waar je op hoopt, die komt er niet, nu niet en waarschijnlijk nooit niet. De boosheid richt zich uiteindelijk op je partner en/of kinderen. Stil staan bij je eigen gevoelens is lastig, want dit heb je niet kunnen leren. Dus ontplof je maar en/of wordt je uiteindelijk zelf depressief en in ergste scenario kopieer je het gedrag van je moeder.

Het is goed om te beseffen dat de emoties/verdriet/pijn die je moeder ervaart, van je moeder zijn en niet van jou. Je schuldig voelen, niet genieten van je eigen mooie momenten heeft invloed op je relatie met Allah swt. Want hoe kan je je dankbaarheid tonen wanneer je je zegeningen verbergt en je schuldig erover voelt?

Islamitische interventies:
Wanneer je te maken hebt met een ouder die haar/zijn behoeften volledig projecteert op jou dan kan je nafs hier op verschillende manieren op reageren. Ik zal twee voorbeelden noemen: Je nafs al-ammara bi su heeft op een gegeven moment de neiging om te zeggen: DAG! Die schiet in zelfmedelijden, in zich afvragen waarom je zo een ouder hebt, in het gevoel dat jou iets te kort wordt gedaan en uiteindelijk probeer je de situatie met je ouder te vermijden. Je nafs lawwamah daarentegen die draagt de last volledig. Die voelt zich verstikt door de last die ouders op je plaatsen en de religieuze plichtsbesef. Elke keer wanneer je denkt het is genoeg/ik moet een grens trekken, herinnert je nafs al-lawwama je eraan dat wanneer je nee tegen je ouders zegt dat dit een zonde is, want moeten we niet onze ouders dienen?

Beide manieren hebben aandacht nodig en hulp om rust te vinden in het hart. Het is een losmakings- en bewustwordingsproces. JIJ bent niet verantwoordelijk voor het geluk van een ander, wie de ander ook is. Je moeder/vader is zelf verantwoordelijk voor haar/zijn eigen geluk EN voor haar/zijn eigen helingsproces. Jij bent niet verantwoordelijk voor de trauma’s die er zijn. JIJ bent niet de ouder, jij bent het kind en kinderen zijn een amanaah.

Ja je mag gelukkig zijn als een van ouders dat niet is. Ja je mag heerlijk genieten van de leuke dingen van het leven als je weet dat een van je ouders depressief is. Ja je moet zorg dragen voor je ouders en NEE dit mag niet ten kosten van jezelf gaan. Ja je mag grenzen stellen aan je ouders. Ouders zijn net zoals jij schepselen van Allah swt, net zoals jij zijn zij verantwoordelijk voor hun eigen leven en wat zij zelf hiervan maken. Jij bent niet hun dokter, jij bent niet hun psycholoog, jij bent niet hun relatietherapeut, jij bent niet degene die bepaald! Dus wees goed voor je ouders, draag zorg voor ze, glimlach naar ze, maar laat hun emoties bij hen.

0 antwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *